Candide, o le optimismo/Capitulo VII
Como un vetule femina se occupava de Candide e ille retrovava lo que ille amava
modificarCandide non prendeva corage sed ille sequeva le vetule femina a un casa rural: illa le dava un potto de balsamo pro unguer se e lassava pro ille alimento e bibita; illa le monstrava un parve lecto relativemente munde; juxta le lecto se trovava un habito complete.
"Mangia, bibe, dormi," diceva illa, "e io espera que Nostre Dama de Atocha, misenior Sancte Antonio de Padua e misenior Sancte Jacobo de Compostella se occupa de vos. Io revenira deman."
Candide, totevia surprendite per tote lo que ille habeva vidite e suffrite e mesmo plus per le caritate del vetule femina, voleva basiar su mano.
"Mi mano non es lo que vos deberea basiar", diceva le vetula, "io revenira deman. Ungue vos con le balsamo, mangia e dormi."
In despecto de tante mal aventuras, Candide mangiava e dormiva. Le die sequente, le vetula apportava le jentar, examinava su dorso e le ungueva illa mesme con un altere balsamo; plus tarde illa apportava su prandio; le vespere illa reveniva pro apportar le cena.
Duo dies postea, illa recomenciava le mesme ceremonias.
"Qui es vos?" diceva semper Candide. "Qui vos inspirava un tal bonitate? qual gratias pote io vos dar in retorno?"
Le bon femina non le dava jammais un responsa. Illa reveniva le vespere e non apportava le cena.
"Veni con me," diceva illa, "e non dice nihil."
Illa le prende sub le bracio e ambula con illo in le campania circa un quarto de millia: illes arriva a un casa isolate circumferite con jardines e canales. Le vetula colpa a un parve porta. Alicuno aperi; per un scala celate illa duce Candide a un cabinetto aurate, le lassa super un divan brocate, claude le porta e parti.
Candide credeva que ille esseva soniante e reguardava tote su vita como un sonio funeste e le momento presente como un sonio agradabile.
Le vetula reappereva presto; illa supportava con difficultate un femina tremente, de grandor majestose, resplendente per su joieles e coperite de un velo.
"Remove iste velo," diceva le vetula a Candide.
Le juvene homine se approxima; ille leva le velo con un mano timide. Que momento! que surprisa! Ille penseva que ille videva senioretta Cunégonde; ille la videva realmente: le femina era illa mesme. Ille non ha multe fortia e non pote dicer un parola ante cader a su pedes. Cunégonde cade super le divan. Le vetula les da un grande quantite de aqua spirituose e illes regagnia conscientia e se parla: lor prime parolas es spasmodic, questiones e responsas cruciate, suspiros, lacrimas e critos. Le vetula recommenda que illes es minus ruitose e les lassa sol.
"Que! illo es vos," dice Candide, "vos es vivente! Io vos trova in Portugal! On non vos ha violate e aperi le ventro assi que affirmava le philosopho Pangloss?"
"Si," dice Cunégonde, "sed on non semper mori de iste duo accidentes."
"Sed non era vostre patre e matre occidite?"
"Illo es le triste veritate," diceva Cunégonde plorante.
"E vos fratre?"
"Ille era occidite etiam."
"E proque es vos in Portugal? E como sapeva vos que io es hic etiam, e per qual aventura estranie me faceva vos ducer a iste casa?"
"Io vos dicera toto," replicava le seniora; "sed vos debe primo recitar tote lo que occurreva depost le basio innocente que vos me dava e le colpos de pede que vos recipeva."
Candide obediva con profunde respecto; e ben que ille era disconcertate e su voce era debile e tremente e su dorso era totevia un pauc dolorose, ille recitava multo naivemente tote lo que ille habeva endurate depost lor separation. Cunégonde reguardava al celo; illa plorava alicun lacrimas al morte del bon anabaptista e Pangloss, post que illa parlava assi a Candide, le qual ascoltava cata parola e la devorava con su reguardo.
← Capitulo precedente
→ Capitulo sequente